Waarom veranderen eng voelt, en waarom je het toch zou doen

Over het vinden van je richting, het temmen van angst en het zetten van kleine stappen naar je grote droom.

Soms begint het met een simpele zin:

“Ik wil stoppen met roken.”

“Ik wil meer tijd voor mijn familie.”

“Ik wil meer energie hebben.”

Het klinkt zo helder, zo beslist. En toch… na ik wil volgt vaak een lange pauze, gevolgd door die twee woorden die alles vertragen: ja maar.

Mensen willen écht iets anders, maar botsen keer op keer op dezelfde muur. En die muur heeft meestal twee gezichten.

Het eerste gezicht is vaagheid.

De richting is niet duidelijk genoeg. Stoppen met roken, meer energie hebbe, enz. dat zijn resultaten, geen richtingen. Als ik vraag: “Waarom wil je dit?” blijft het soms even stil. En in dat stiltemoment schuilt vaak het probleem.

Want als het waarom niet diep vanbinnen verankerd zit, is het als een kompas zonder noorden: je weet dat je ergens heen wilt, elke afslag voelt als goed genoeg. Tot... je weer terug bij af bent.

Het tweede gezicht van die muur is angst.

We zijn gewoontebeestjes. We houden van het bekende, zelfs als dat bekende ons niet gelukkig maakt. Het voelt veilig, voorspelbaar. Veranderen is een sprong in het onbekende. Je laat los wat je kent en stapt in iets waarvan je niet weet wat het je zal brengen. Wat krijg je ervoor terug? Wat moet je ervoor laten? Wat kom je onderweg tegen? Die vragen kunnen je voeten vastnagelen aan de grond.

Toch is nieuw niet per se slecht. Ja, het voelt spannend, soms zelfs oncomfortabel. Maar spannend is niet gevaarlijk. Wat gevaarlijk is, is blijven luisteren naar angst. Angst die zegt: “Blijf waar je bent, het is goed zo.” Terwijl je diep vanbinnen voelt dat het niet goed is.

Het is pas als je leert vertrouwen op jezelf dat er iets verschuift. Als je beseft: ik volg mijn eigen weg. En wat er ook gebeurt, dit is míjn pad.

Falen? Misschien is dat niet het juiste woord. Want falen is eigenlijk niets anders dan leren. Toen je leerde fietsen, viel je. En toch stapte je weer op. Maar vreemd genoeg, als het gaat om ons eigen innerlijke proces, gunnen we onszelf veel minder ruimte om te vallen.

Als ik met iemand aan de slag ga, beginnen we altijd met deze vragen:

Waar wil je naartoe? Waarom wil je dit? 

Niet het snelle antwoord, maar het eerlijke. Het rauwe. Het verlangen dat soms diep verstopt zit onder lagen van gewoonte en angst. Want dat verlangen is je brandstof. Daarna kijken we naar de richting. Hoe ziet die nieuwe versie van jezelf eruit? Wat voel je, wat doe je, hoe leef je? Pas dan bouwen we de ladder – de brug tussen vandaag en dat nieuwe hoofdstuk. Elke trede is een actie. Geen stap zetten betekent geen vooruitgang. En dezelfde stappen zetten betekent hetzelfde resultaat blijven krijgen.

Je ZIJN en je DOEN zijn de voorwaarden om te HEBBEN wat je wilt, zei Stephen Covey ooit. En dat klopt. Want uiteindelijk is het simpel: je kunt wachten tot de omstandigheden veranderen, of zelf de eerste stap zetten.

En dat brengt me bij een jonge vrouw die ik begeleid.

Ze heeft een droom die groots is en helder: met haar stem en muziek mensen raken. Hen meenemen in haar verhalen en, als het nodig is, de steun geven die ook zij ooit heeft ontvangen. Haar grote verlangen komt voort uit eigen ervaringen: dat er veel mensen zijn die zich alleen voelen met hun pijn, verdriet of afwijzing uit het verleden. Jarenlang dacht ze zelf dat zij de enige was. Nu weet ze beter. En ze wilt er zijn voor degenen die dat nu nog steeds denken.

Haar waarom is duidelijk. Haar richting ook. Maar als we samen kijken naar wat er praktisch nodig is, komen we oog in oog te staan met angst. Twijfel. Onzekerheid. Ze maakt zichzelf letterlijk klein omdat ze beseft: ik zal moeten leren vertrouwen op mezelf. En ja, dat voelt beangstigend. Want wie weet wat we tegenkomen.

Toch zet ze stappen. Mini-stappen. Eerst door bewust te worden van wat haar tegenhoudt: oude angsten, oude verhalen die zich in haar hoofd hebben vastgezet. Daarna door pure zelfzorg op élk vlak van haar leven voorrang te geven. En iedere kleine overwinning – hoe minuscuul ook – haakt ze vast aan haar grote droom.

Zo groeit er iets nieuws: veiligheid. Vertrouwen. En iedere actie, ieder moment van bewustwording, houdt haar neus in de juiste richting.

Ik help haar die richting scherp te houden en het vertrouwen in zichzelf te laten groeien. Maar zij? Zij doet het werk. Zij zet de stappen. Want door te weten wie ze wil zijn en nu al iets te doen, beseft ze: ooit zal ik hebben wat ik wil bereiken.

Zo werkt verandering. Niet in grote sprongen, maar in kleine, moedige stappen.

Mijn vraag voor jou:

"Stel dat je geen angst zou voelen, wat zou je dan morgen al doen?"

Wil je hierover sparren of heb je een duwtje in de rug nodig? Ik help je graag.